उसँग एकछिन

"कति लेखे सुनेर कति देखेर। कतिले पढे कतिले बेवास्ता गरे। तर आफ्नै कथा अँह कहिल्यै लेखिएन। म कहाँ आत्मकथा लेख्नु।त्यो हैसियत आजसम्म बनेको छैन। "
"के हैसियत नभएकाको कथा नै हुदैन?"
प्रतिप्रश्न मलाई जहिल्यै गार्‍हो लाग्छ। म कसैको प्रश्नको जवाफ दिन लायक पनि लाग्दिन।साच्चै म लायक के मा पो छु हौ ?" खै कहाँबाट पुर्वेली लवज गुन्जिन्छ मेरा मनमा अन्तरहृदयबाट।
"कथा सबैको हुन्छ, त्यो सबैको कथा लेखेर बस्ने हो भने नि, मेरै कथा रैछ भन्ने एउटा टेन्ड्र बस्छ।पछि कथाको पनि आयतन घट्छ।पाठक पनि घट्छन्। अनि हामी नालायक पुस्तामा परिणत हुन्छौं।
 "तिमी किन आज यति बिघ्न कठोर भएको, के तिमीलाई समयमा विश्वास  छैन? समयले जन्माउछ सबैलाई वस्तु, बिषयलाई। हिजो पनि श्री कृष्ण चरित्र भन्दा बढि गाथा भएका किताब थिए होलान नि? खै आज कृष्णचरित्र नै सर्वाधिक चर्चित छ।"
"तिमीसँग बोलेर कस्ले सक्नु नि है? के तिमीहरु यति बिघ्न कसरी ज्ञानी भयौं नि? कि महागरु फाल्गुनन्दको आशिष सम्पूर्ण पुर्वेलीमा छ।"
"बल्ल याद आयो पुर्वेलीको सँगतले पुर्वेली लवज पनि टिपिएछ। ठिकै भनेका रैछन, धुर्वचन्द्र गौतमले 'अलिखित'मा "भाषा सिकाउने हो भने प्रेम गर्न लगाउ, उसले आफ्नो भाषा बिर्सेर भए पनि प्रमिकाको भाषा सिक्छ भनेर।"
फाल्गुनन्दनको आषिश त सम्पूर्ण पृथ्वीवासीमा छ। हामी पुर्वेलीमा जन्मजात नै भाषिक चेतना जगजाहेर आउछ, हामी सांस्कृतिक चेतना लिएर आउछ।
यी पुर्वेलीहरुमा साँच्चै कति गहन माया छ नि? सबै जना हामी पुर्वेली भन्छन्। किन पश्चिमीमेलीमा त्यो भावना आउदैन्। हामी मध्यपश्चिममेचि, हामी सुदुरपश्चिमेली किन सुनिदैनन् ?
ऊ एकोहोरो बोलिरहेको हुदि रहेछी मेरो मन कहाँ सोचिरहेको हुदोरहेछु। साच्चै मेरो  दिमाग हिजोआज किन एउटै कुरामा ध्यान लाउन सक्दैनन् कुन्नि? पुर्वेलीसँग केही उपाय छ कि?  तर यो प्रश्न समय सान्दर्भिक मलाई लाग्दैन। उल्टो ऊ रिसाउन सक्छे। ऊ बोलिरहदा उसको अपमान गरेको ठानेर। म अझै टाउको हल्लाइरहेछु, बल्ल चेत पलाउछ उसले मेरो दिमागी हालतको केही सङ्केत धरि पाएकी छैन। धन्य भगवान तिम्रो लिला। ऊ अझै बोलिरहेछे। ऊ पुर्बेली भएर हो वा स्त्री भएर उसको बोली मलाई मीठो लागेको? कुनै दिन कुनै मनोविद्लाई प्रश्न गर्नुपर्ला।
मलाई कुनै नेपाली फिल्मको गित याद आउछ र म मोडिफाड गरेर उसलो अगाडि गाइदिन्छु
पश्चिमको यो ठिटोलाई पुर्वकी ठिटी मन पर्यो
मेरि माया पश्चिम नजाने म पनिलिएर त पुर्व नजाने...
ऊ केही रिसाउछे। तिमीले मलाई फ्लट गरेको हो?
"म तिम्रो लायक छु र?"
अर्को गित गाइदिन्छु-
"तिमी त जुन आकासको तारा झै
म जुनकीरी भुइको किरा झै..."
"तिमी अलि धेरै बोल्ने रैछौ।"
"तिमी भएर हो।"
"आइन्टाइनको सापेक्षतावादको सिदान्तले नै यहि भन्छ रे त? तिमी विज्ञान पढेकी होइनौं?"
"मैले के गरे सबै तिमीलाई थाहा छ त। के तिमी यस्तो होइन भन्नु पर्छ।" ऊ अलि पारा निकालेर बोल्छे। मलाई उसले अलि बढि ध्यान दिए झैँ लाग्छ। केटि राम्री होइन धेरै राम्री हो मनले यहि निर्क्योल निकाल्छ। घरजम जम्ला त?
म सोचि नै रहन्छु। ऊ के के बोली नै रहन्छे। म टाउको हल्लाइ नै रहन्छु।
"तिमी मलाई गिफ्ट दिनु परे कुन किताब दिन्छौं?" उसले सोधेको प्रश्नमा मेरो मस्तिष्कले उनलाई समय दिन आवश्यक ठान्छ। बढो गजबको छ मेरो मस्तिष्क पनि, धन्यवाद यार।
"म, पागल वस्ती।"
"किन?"
"मायामा पागल हुनेहरुका लागि बाच्ने कला सिकाउछ त्यो किताबले।म पनि हिजोआज पागल भएको छु, कसैको मायाले। यदि मायाले छोडिन भने त जोगी नै पो हुन्छु कि जस्तो पो लाग्छ त हौ।" म उनको लवजलाई पुर्णरुपमा प्रयोगमा ल्याउन अभ्यस्त भए झै लाग्छ।
"पागल प्रेमी।"
"कसले बनायो सोध्दैनौ।"
"होली नि कुनै किच्कन्नी।"ऊ कुनै वास्ता गर्दिन मान्छे चिन्न।तर मलाई यो किच्कन्नी शब्द अलि राम्रो लाग्दैन। तर महिलाको शत्रु महिला नै हुन्छ भनेको चाहि हो जस्तो लाग्छ।
"के म तिम्रो लायक छु।" सिधै सोधिदिन्छु।
"हावा।"
साच्चै यो केटिहरुको साइकोलोजी पढ्न पाए, मैले धेरै केटाहरूको कल्याण गर्ने थिए हाला है? आफैलाई प्रश्न गर्छु।
"होइन म बुझ्न खोज्दैछु, केटिहरुले कस्ता केटाहरु खोज्दा रैछन् भनेर। एउटा किताबको प्लट निर्माण गर्दैछु।"
"सोधन आफ्नी प्यारीलाई।"
"तिमी हुदाहुदै अरुलाई सोध्न मन लागेन। साधमा प्राकृतिक रोज हुदाहुदै म कुनै पसल किन धाउ?"
"मतलभ।"
"आजसम्म माया लाउने साथ दिन्छु भन्ने नै आएनन्।" अलि सिरियस पारामा मैले उत्तर दिदाँ उसले मलाई दिएको ध्यानले मलाई औधि खुसि दियो। उसको सङ्लो अनुहारमा पनि उज्यालो थपियो।
"गफ दिने नि सिमा हुन्छ नि यार।"
"तिम्रो कसम।"
"भो भो टपिक चेन्ज।"
"मेरो उत्तर।"
"कुन।"
"केटीहरुले कस्ता केटा खोज्छन्।"
"किन।"
"भने त कथाका लागि।"
"उसउसउस!किन कुनै केटिलाई त्यहीँ पारामा इम्प्रेस पार्न।"
केटीहरु होइन तिमीलाई इम्पेस पार्न भन्न मन थियो तर भनिन। "केटिहरुको साइकोलोजी एकै हुन्छ र?" यति बोली दिए। बुझ्नेलाई इसारा काफी हुन्छ।
"मलाई के थाहा?"
"तिम्रो रोजाइ।"
"मेरो भन्नु पर्दा अलिअलि रोमान्टिक, अलि अलि रफ, मलाई समय दिने, अनि धेरै व्यहारिक।" मेरै बारेमा भने जस्तरी उसले भनि।
"म जस्तै।"
"तिमी पनि केही हद सम्म ठिक चाहि छौ है।"
संभवत ऊ पनि मलाई माया गर्छे झैँ भान हन्छ मलाई तर किन भन्दिन ऊ।
मलाई नाई नभन्नु ल को डाइलक याद आउछ म्रो"तिमीले भनौली मैले नसुनै होला।" जुन दृश्यमा म रोएको थिए। रोएको होइन रुन बाध्य पारेको थियो त्यो प्रस्तुतिले मलाई। मैले यहीँ उसलाई बताइदिए।
हाहाहा, ऊ मजाले हास्छे। मलाई त्यहीँ मन पर्छ उस्को। मलाई हिजोआज उसको हर चिज मन पार्न थालेको छ। किन लेखकले यस्तो लेख्छन् भनेको त यस्तो पो कारण रहेछ।
हाम्रो अडर आइपुग्छ। उसको रेन्बो म:म: हेर्दै खाउखाउ लाग्ने, बफले रुवायो। ऊ मेरै भई भने पछि के गर्ने , प्रश्न आफैलाई?
ऊ मुखमा म:म हाल्छे। मेरो भेट स्टिम अझै आउदैन्।
"म उसलाई पुन प्रश्न गर्छु, किन केटीहरुले कहिल्यै प्रेम प्रस्ताव राख्दैनन्।"
ऊ मुखको म:म निलेर उत्तर दिन्छे, "कस्ले भन्यो म त मन पर्यो भने गरिहाल्छु।"
यो नाटक हो कि यथार्थ मलाई जान्नु छ। मेरो अडर पनि आउछ, तिब्बत बाटै ल्याएछ कि खुबै मुस्कान सहित आउछ त सोल्टी त।
म मौन बसेरै खानमा ध्यान दिन्छु ताकी उसले मलाई बोल्न सहज पारोस्।जो सुकैले जे भने पनि केटिले कुनै केटा मन पर्यो भने यो मन पर्यो भन्दै भन्दैन्।म मनमनै दावा गर्छु।के साच्चै उसले मलाई मन पराउछे।
ऊ बाध्य भइ र बोली, "ए! तिमी आज कुन किताब किन्ने रे?"
"नगरकोटीको 'ज्ञ'।"
"ए नगरकोटीको, अलि भल्गर लेक्छन् नि नगरकोटीले।"
मिटो पुर्वेली यहि हो "नि" जोड्ने मलाई मन पर्छ यहि पारा।
"हाहाहा मलाई त भल्गर नै केही लाग्दैन। फुलको आखाँमा फुलै संसार।"
"अनि।" ऊ मलाई अझै सुन्न चाहन्छे। तर म बोल्न चाहन्न।
"नगरकोटी पढ्नुको अरु कारण?"
" फरक लेखाइ, धेरै बिषय वस्तुलाई एकैठाउमा जोड्ने कला। नयाँ पन। अनि तिम्रो शब्दमा तिम्रो भल्गारिटी।"
"केटाहरु त्यहीँ नै चाहन्छन्।"
उसको "त्यहीँ" माने मैले बुझिन।
"ऊ फेरि बोल्छे त्यसो भए तिम्रो लेखाइमा पनि त्यो आउँछ। आउछ भने भन है म त्यो कहिल्यै पढ्दिन।"
"खुब सत्यसाबित्री बन्न पर्याछ है?"
"तिम्रो एकदुई कविताको त साच्चै म फ्यान  नै हु यार।"
"धन्यवाद तर कुन कुन।"
"अहिले याद आएन।"
"मलाई थहा छ हिजोआज मान्छेले कविता पढ्दैनन्।"
"ह्वाट डु यु मीन?"
"केही होइन मेरोमा पनि त्यस्ता विषय मुख्य रुपमा आउछ। अनि अर्को कुरा तिमीले पनि त्यस्तो बिषय पढ्छौं, त्यो छ नि 'लिप्स्टिक अन्डर माई मुर्का' हो त्यसको बुढिले जसरी।" म मज्जाले हास्छु।
लु भो अब जाम। किताब पनि किन्नु छ, पुस्तक प्रर्दसनीको रुपै स्टल पनि घुम्नै पर्यो। फेरि यहाँबाट त्यहाँ पुग्न १५ मिनेट जति लाग्ला।
"रारामा एक शेल्फी हानौ न त है? हाम्रो केटाहरुको जस्कसन हो यो, आज फष्टटाइम केटिसँग छु यहाँ।इन्टाग्राममा हल्नुपर्छ।"
"ह्या फोटोमा पनि के सेल्फी हान्ने बरु जाम न सबै साथीहरु मिलेर।"
"एक सेल्फी प्लिज।"
"ओके! तर सोसल नेटवर्कमा नहाल है, कसैले थाहा पाए मलाई गाह्रो पर्छ।"
"म तिम्रो वरिपरि चिनिनत चाहन्छु नि।"
ऊ मलाई मुड्कि बजार्छे र मलाई उसको आइफोन टेनमा रारामा कैद गर्छे।