राजधानीको आवाज

दशै लागेको रहेछ, सुनसान सडकले यहीँ यथार्थ बोध गरायो। यहीँ भुमिमा पहिला मोटर कुद्न कुनै चलचित्रको विज्ञापन वा चुनावको माहोल बन्नु पर्दथ्यो। पछि त्यहीँ मोटर कम हुनको माने बन्द या चक्काजाम हुन्थ्यो। विगत पाँचसात बर्षयता मोटर र होहल्ला कम हुनुको अर्थ दशै आयो भन्ने नयाँ विम्ब बनेको छ।

देशबाट हिजोआज पश्चिम जानेहरुको क्रम लगातार बढेको छ। पहिला शिक्षा र रोजगारीका लागि हिन्दुस्तान निर्विकल्प थियो। बिस्तारै प्रथम विकल्पमा सिमित भारत अहिले आफै नै बौद्धिकतालाई निर्यात गर्छ। यो सब छोडौ, दसै लागेको छ, तर दशै मनाउन आउनेको देखिने लर्कोले पनि दशै आएको आभास गराउछ।

राजधानीमा मान्छे कम भएका छन्, पहिला मैले देखेको जस्तै। तर विडम्बना कङ्क्रिट कम भएको छैन। हरियो धानको बाला झुल्ने खेतमा इन्द्रेणी झेैँ देखिने रङ्गको सौर्न्दर्य पनि फिक्का भएको छ। आकास धेरै पछि निलो र सेतो देख्दा पनि मैले चरा र चङ्गाको उपस्थिति देखिन। खै किन हो विरानो भएका चराहरु। ७७ जिल्ला र भारतका धेरैलाई माया दिएको राजधानी किन चरालाई प्यारो हुन सकेन।

राजधानी र राजधानी वासी हामी कति अभागि लाग्छ। बर्षदिनभरि सँगै रहेकाहरु पनि जब खुसि बाड्ने बेला हुन्छ, सबैलाई विदाई गर्नुपर्छ। नजाउ मनले भन्छ, तर उनीहरूलाई कुरिरहेकाहरुको आर्तनाद ठोकिन्छन् यी कानहरुमा अनि हामी विवश छौं विदाइ गर्न। तर मन चिरिन्छ जब उनीहरु विदा जाँदै गर्दा परदेशी झै व्यवहार गरिदिन्छन्। भनिदिन्छ बाईबाई फोहोर माण्डु, धुलोमाण्डु आदि इत्यादि। अनि बुढापाखाको भनाई याद आउँछ "दूध खुवाएर पालेको सर्पले आफैलाई टोक्छ अरे"। सायद एक भानाइको दायराले यति फराकिलो अर्थमा असर पर्छ भन्ने उनीहरूले त्यतिबेला थाहा पाएकी पाएनन् होला?

कोहि दोहोरी गित सुन्दै गाउँजानुको मज्जा काठमाडौंलाई के थाहा भन्छन्। कोहि लिङे पिङ्ग र रोटेपिङ्को मज्जा काठमाडौंलाई के थाहा भन्छन्। कोहि के कोहि के भन्छन्। ल भो हामीलाई थाहा छैन तर तिमीले साथ दिएमा हामीले पनि त्यो महसुस गर्थ्यौ होला? तर तिमिलाई बर्ष भरि जसले साथ दियो खै तिमीले त्यो पिङ्गहरु यता हालिदिन सक्यौं? निस्ठुरि रहेछौ नि यार तिमी पनि।

राजधानी आमा र बाबा दुवै हो। यसले मातृत्व र पितृत्व दुवै दिएको छ। तर ए साथी तिमीले छोराछोरीको कर्तव्य कहिल्यै निर्वाह गर्यौँ। बर्षदिनभरि आफुले जथाभावी फोहोर फाल्ने अनि फोहोर माण्डु चाहिँ तिमीले बर्षपार्कमा पुगेपछि मात्र बोध गर्ने?

हामी काठे क्षेत्रकाहरु मिलेर बसेका थियौ हिजो पनि आज पनि। हाम्रो पनि काठे भाका मिठो छ, "बोतलको पानीमा" तिमीहरुलाई नचाएको छ त्यो भाकाले। "रुमालै छ चिनो", "घुम्तिनेर भेट भयो" त सुनेरै हुर्किएका हौ तिमी पनि, अनि हामीलाई दोहोरी सुन्दै घर जानुको मज्जा भन्दै लोभ्याउछौ।

हामी काठमाडौं वासीलाई राजधानी वासी वन्न कुनै इच्छा छैन। राजधानी तिमी लैजाउ तर हामी त्यो तितो व्याङ्गे कहिले सम्म सहन गर्ने विन्ती यसपाला जादाजादै बताइदेउ न। हामी काठमाडौँ ललितपुर भक्तपुर लगायत काभ्रे धादिङ्ग सिन्धुपाल्चोक सिन्धुली नुवाकोट एकै काठे क्षेत्रका हौ। हामीमा कति विविधता छ एकपटक सामाजिक शिक्षामा ध्यान देऊ त। यक्ष मल्ले काठमाडौलाई भक्तपुर र ललितपुर बनाएर बाडेका हुन्। त्यो भन्दा पहिला अर्को कुनै त्यस्तै राजाले यो पूरा क्षेत्र बाढेका मात्र हुन। नत्र हामी एक थियौ काठ क्षेत्र। हाम्रो भुगोल हेर त।

म आज मैले चङ्गा उठाउने क्षेत्र हेरेर गम खाएर आए। चङ्गा उडाउने बारीका पाटा, चेट भएका चङ्गा समात्न कुद्ने घोरेटो, धानवारी सबै कल्पनामा मात्र रह्यो।  मैले तिमीहरू सबैलाई सम्झे साथी जसका निम्ति यो सब सिध्धाइएको छ।

राजधानी किन यस्तो भयो? मलाई साह्रै असह्य महसुस भइरहेको छ। ब्राजिलको राजधानी ब्रासिलिया हो, तर जनघनत्व रियो दि जेरेरियोमा छ। अष्ट्रेलियाको क्यानभेरा तर जनघनत्व सिड्नि लगायतको सहरमा छ। अमेरिकाको वासिङ्टन भन्दा न्युयोर्क, क्यालिफोर्नियामा जनघनत्व बढि छ। हाम्रा राजनेताले राजधानीलाई कहिल्यै प्रतिष्ठाको रुपमा लिएनन्। त्यसैले आज राजधानीको स्तर खस्कदै गएको छ। हामीले विचार बेलैमा गर्नु पदर्थ्यो, भारतले दिल्ली पछि राजधानी बनाएको हो, अष्ट्रेलियाले पनि पछि नै क्यानभेरा राजधानी बनाएको छ। इन्डोनेसिया पनि नयाँ राजधानी बनाउदै छ। हामीले पनि सोच्नु पर्नेबेला बएको छ।

किन केपि ओलिले झापालाई काठमाडौंको र्विकल्प बनाउन सकेनन्। खै सिङ्गापुर झै देश बनाउछु भन्ने प्रचण्डले चितवनलाई काठमाडौं विकल्प बन्ने बाटो नै पहिल्याउन सकेन। बाबुरामले काठमाडौंमा बाटो लगायत पुर्वाधार त बनाउन सुरु गरेका थिए तर खै गोर्खालाई काठमाडौको भरबाट मुक्ति दिन सकेका? त्यति राम्रो सुदुरपश्चिमाञ्चललाई देउवाले नजिकको तिर्थ हेला नै गरे। झल्लुको इलाम र माकुनेको रैतहट पनि उस्तै हालतमा छन्। तर देश बनाउन सक्ने कोहि माइकालाल जन्मिन नै सकेनन् यो देशमा।

राजधानीलाई वैकल्पिक क्षेत्र बनाउन पर्ने बेला आइसक्यो। जनताको आवश्यकता अनुसारको पुर्वाधार सम्पूर्ण जिल्लामा बनाउनु पर्छ। यसरी एकल जिल्लाको नेतृत्वले राष्ट्र बन्दैन। राष्ट्रले विकासका लागि विकेन्द्रीकरण गर्नै पर्छ। तर हामीकोमा त्यस्तो सबै किसिमका विकास मोडलले काम नै गर्नै सकेनन्।

सुनेको कुराहरु कतिको सत्य हो थाहा छैन। भन्थे अग्रजले भारत स्वतन्त्रताको बेला बेलायतले जुद्ध समसेर र पछि पद्म समसेरलाई पनि नेपालको पुर्व टिष्टा र पश्चिम कागडा सम्मको भुमि फिर्ता लिन आग्रह गरेका थिए रे। दुवै सासकले त्यो बेला बताएका थिए, "यति सानो नेपालमा त हामीलाई शासन गर्न गाह्रो छ, यो पनि यो देशमा गाब्द त हाम्रो शासन ढलिहाल्छ" रे। एक नेपालीको आखाबाट हेर्दा त्यो दुख लाग्छ। एक मानवताको आखाले हेर्दा सुख लाग्छ, तिनले जे होस् काठमाडौंको जस्तो भर पर्नुपर्ने अवस्था भोग्नु परेन। 

आफ्नै कथा-आफ्नै भोगाई

खै किन घाम थाक्दैन होला? ऐ हावा! कति शक्ति छ तँसँग। रुख दाजै तिमी गल्दै नौ र? आफु असक्त भएको बेला लाग्दो रैछ, यो समय पनि रोकियोस्, ताकी मैले हेर्ने यो दुनियाँको कुनै दृश्य नछुटोस्।

आमाले धेरै बोल्नु हुदैनन्, सानो बन्नुपर्छ बाबू सबैले माया गर्छन्, बोल्ने भईस भने धेरैको तारो भइन्छ भन्नुहुन्छ। हजुरआमाले राजेश हमाल बन्नुपर्छ भन्नुहुन्थ्यो। राजेश हमाल जो कहिल्यै हार्दैन र रुक्दैन निमुखाको लागि लड्छ। उसको स्वर जहिल्यै बुलन्द हुन्छ, अन्यायका विरुद्ध। हजुरआमाले यदि अरु पाँच वटा वसन्त काट्नु भएको भए म पनि राजेश दाईको बाटो लाग्थे होला। आमा भन्दा ठुलो हजुरआमाको बाटो लागेको छु। रोक्ने होइन बोल्ने भएको छु। र धेरैको तारो पनि भएको छु। अनि भोगेको छु धेरै हेला। आमाले भनेको गल्ति कहिल्यै हुदापनि त हुदैन।

म लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको फ्यान हुँ। दुनियाँले उनको कृत्तित्वको आलोचना गर्दा समेत म उनको कृतित्व र व्यक्तित्व दुँवैको फ्यान हुँ भन्दा मनमा खै कुन कुन कुनाबाट आन्दन आउछ। म "उद्देश्य के लिनु, उडि छुनु चन्द्र एक" कहिल्यै भुल्दिन। मेरा सोचाइ पनि त्यसैगरी विकासित भए। मलाई बढी महत्वकाक्षी भन्नेहरु पनि प्रसस्त नै भेटिए। स्नातकको चौधो बर्षमा मैले क्यामेस्ट्रि पढ्छु भन्दा? किन भन्ने जवाफमा मैले शिक्षकगणको अगाडी त्यसमा नोबेल पुरस्कार छ, वातावरण विज्ञानमा छैन भनेको थिए। हो मैले नोबेल पुरस्कार पाउन्न थिए, तर मेरो शिक्षण नै महत्त्वकाक्षी थियो, केहि गरु भन्ने। तर आज परेन्त साथीहरु यो विषय उठान गर्दै मेरो खिरिटिउरी गर्न छोड्दैनन्। तर त्यसको सपाट जवाप मैले अधिकांस बाहेकका समय नजरअन्दाजले दिने गरेको छु। शिक्षकहरुको केही काउन्सिलिन्ङ्ग पछि मैले वातावरण विज्ञानलाई नै रोजे। तर पनि मलाई मैले रोजेको विषयप्रति कुनै खेद चाहिँ छैन। यो असक्तताको बेला विचार गर्दैछु, पहिला बाच्नु नै ठुलो कुरा रैछ।

कोहि हनुमान जतिको बलियो मानव होला? विचार गर्छु। एकान्तमा आफ्नो भन्ने नै दुई साथी हुदा रैछ मन र मस्तिष्क। कहिले मलाई अनेक थरि विचार दिएर, तनावको भारी हालिदिन्थे। तर आज हास्न र बाच्न पनि यहिँ दुईले प्रेरणा दिएका छन्। यी प्रति यति नतमस्तक यो उमेर सम्म म कहिल्यै भइन। भन्छन् नि राम्रो साथी चिन्न समय लाग्छ। आज यो लामो समय पछि मात्र यिनलाई चिन्दैछु। यहि मन र मस्तिष्कले मलाई पुरानो दिन सम्झाएर मलाई हनुमान बनाएका छन्, अर्थात बलको पर्याय।

कोहि व्यक्ति कमजोर कति खेर हुन्छन्? खासमा व्यक्ति कमजोर नै हुदैन रैछ म अहिले विचार गर्दैछु। कुनैबेला मलाई लाप्पा खेल्न डर लाग्दैन थियो। इतिहास मेरो रुचिको विषय भएर पनि होला, यहिँ याद आउथ्यो वीर नेपाली (गोर्काली)को छोरा हट्ने त कुरै आउदैन। आफु भन्दा ठुलालाई पनि लाप्पामा हराएको याद आउछ। अहिले पनि कोहि अनुजहरु भन्छन्, "दाइ, पहिला कोहि मसँग निउ खोज्दा तपाईंको नाममा लड्थे, तपाईंको थाक लगाउथे।"तर तिनले कहिल्यै मलाई बोलाएनन् र मैले तिनको लागि कहिल्यै लड्न परेन। तर मैले अन्तिम पटक लडेको पनि त अहिले त बाह्र बर्ष भएछ। अब अहिले आएर आफ्नो दुखाइसँग लड्दै छु। जितेर आएको हुँ। आशा छ, यो जितको श्रृङ्खला अपराजित नै रहनेछु। भन्न त हुन्न तर पनि सत्य यहिँ हो, कि मृत्युु जितिन्छ कि आयु।

अँ मान्छे कमजोर कहिल्यै हुदैनन् भन्दै थिए। कोहि व्यक्ति बलमा बहादुर हुन्छन्, कोहि बोलिमा सरस्वती हुन्छन्। कोहि बुद्धिमा जनक हुन्छन्। अरु यस्तै यस्तै हुन्छन्।

कक्षा १० मा दुई कक्षा तलको भाइले झापड हानेको चाहिँ याद आउछ एक कमजोरीको। साह्रै खल्लो याद हो मेरो बाला पनको। म क्याप्टेन थिए, स्कुलको र देउसीभैलोको टोलिको पनि। म व्यवस्थापनको अनेक काममा लाग्दा, मैले नकराएको मात्र त्यो भाइलाई मन परेको रहेनछ। भन्यो हामी मात्र घोक्रो सुक्ने गरि केराउने, तँ नकराउने। मैले बोल्नुभन्दा पहिला नै उसले हात उठायो। त्यसको क्रिया र प्रतिक्रिया जन्मिनु अगाडि नै, ठुलो मानव घेरामा हामी परिसकेको थियौ र त्यहाँ अरु केही क्रिया प्रतिक्रिया जन्मन पाएन। नत्र आजको यो दिनको वर्तमान अर्कै पनि हुनसक्थ्यो होला। पछि प्राचार्यले उसलाई स्कुलबाट हटाइदिन्छु सम्म भन्नुभयो, तर मैले रोके।

एउटा साथी थियो/छ जो साथी मात्र नभएर हामी पर्याय नै भएका थियौ, उसलाई पनि यो कुरा थाहा छ।  प्राचार्य सरले नै मेरो नाम र उसको थर जोडेर हामीलाई बोलाउनु हुन्थ्यो, जो एकलाई बोलाउदा पनि। सम्झना मीठो लाग्छ। 

मलाई महत्वकाक्षी भन्छन् मान्छेले। तर महत्त्वकाक्षी हुनु भनेको नराम्रो पनि होइनन् नि होइन? म हर विषयमा गहनता राख्न चाहन्छु।गहिराइमा जान चाहन्छु। म टाउको दुख्दा पनि सामान्य मानेर बस्दिन्। म टाउको सम्बन्धि जटिल रोग हरु बारे गुगल गर्छु। बस् यहीँ आफ्नालाई बताउछु, उनीहरू मलाई, "तँ डिप्रेसनमा जान सक्छस् भन्छन्", सिधै अनि, "भन्छन् सदैव सकारात्मक बन्नुपर्छ।" तर मैले तिनलाई यो कहिल्यै भनिन कि तिम्रो सकारात्मकताले त मलाई यसरी जवाफ नदिनु पर्ने हो? त्यसभित्रको सकारात्मक जोडेर पनि नकारात्मकता उठान गर्नुपर्ने हो खै त? खैर जे होस्, एउटा फिल्टर राखेको छु आफु भित्र जसले राम्रो कुरा कानबाट मस्तिष्कमा लैजान्छ। नराम्रो अर्को कानले बाहिर। यसैगरी बाचेको छु। र यस्तो मेरो व्यवहारलाई कसैले महत्त्वकाक्षी भन्दै नराम्रो प्रचार गर्छ भने म मौन रहनुको विकल्प भेट्दिन पनि।

शरिर गलेको अलि समय भयो। तर म गलेको छैन। शरिरले साथ नदिए पनि आफ्नो नियमित कार्य छोडेको छैन। क्याम्पस सबेरै  नै जान्छु। तर क्याम्पसका कामहरुलाई चाहि साथ दिन पाएको छैन। बुझाउनु पर्ने कामको चाङ्ग बढ्दैछ। यसपाला शरिर कमजोर बनाएर भाग्यले साथ नदिए पनि, क्यापसको भ्रमण पहिल्यै सक्किएर, परीक्षा पर सरेर भाग्यले साथ दिएको छ। अनि यहीँ भाग्यसँगको विश्वास बढेर आउछ, अनि खुसि लाग्छ। अनि आसा लाग्छ, कुनैदिनको घाम त मेरा लागि पनि सुन्दर बनेर आउला यसैको प्रतिक्षामा छु। आखिर विजेताको टुङ्गको लगाउने एक गोल गर्न पनि त सेकेन्ड भरको करामत हो नि। यसरी आफ्नो उच्चतावादि ग्रन्थीलाई सक्रिय बनाएर बसेको छु। अनि एउटा काम भने गरिरहेको छु कलेजबाट फर्केर कलेज जानुभन्दा अगाडिको समय सुत्ने उठ्ने अनि सुत्ने तालिका नयाँ बनेको छ।

एकलापमा मेरो प्रेम

मैले "एकलापमा मेरो प्रेम" किताबको नाम सोचेको थिए। सोचेको मात्र होइन एउटा साथी मनोज कुमार जिसीलाई यस बारे बताएको पनि थिए। खै नाम नै मन पराएर हो या मलाई उडाउन हो उसले मलाई नाम जुराउन खप्पिस भनेको थियो। त्यो भन्दा अघि पनि एउटा किताबको नाम भनेको थिए। त्यसमा पनि उसले त्यो नामलाई राम्रो विशेषण प्रयोग गरेको थियो।

आज बजारमा "एकालाप" नाम गरेको किताब देखे। मलाई मेरा सपनाले हातैबाट छिनेको चङ्गा जस्तो अनुभुति दिलायो। केही कथा लेखेर छाडेको त्यो कथालाई पुन निरन्तरता दिएको भए किताब उहिल्यै तयार हुन्थ्यो तर म जत्ति अल्छि को होला र? मैले एकपटक फेसबुकको स्टाटस लेखेको थिए, "इफ लेबोर ओन्लि मेक पिपल सक्सेस्, आई नेभेर बि सक्सेस इन लाइफ।"

लेख्न थालेको प्रेम कथा। तर जिवनमा कहिल्यै प्रेम नगरेको मैले कसरी प्रेम कथा लेख्ने र? तर पनि केही कथा सुनेका आधारमा केही एकतर्फी प्रेमलाई दर्साउदै लेखेको थिए। तर कथा टुङ्गिन सकेन।

किन मैले जिवनमा प्रेम गरिन त? प्रेम गरिने चिज होइन, यो हुने चिज हो आज बुझ्दै छु। तर हर कथाको एक जीवन हुन्छ लेख्दै गर्दा थाहा पाए। चाहे लेखक स्वयमको होस् या दोस्रो व्यक्तिको।

अनि आफ्नो प्रेम? जिवनमा मलाई कोहि राम्रो लाग्नेे स्त्री नभेटेको भने होइन। हो मैले खोजे जस्तोहरु भेेेटे, तर विडम्बना उनीहरूसँग दोस्रो भेट भने कहिल्यै भएन। अनि अरु कोहि थिए, जसमा मलाई कसैको रुप मन पर्दथ्यो, कसैको व्यवहार, कसैको शारिरीक बनाओट, कसैको आवाज। तर कोहिमा सबै विशेषता भने भेेेेटिन। र आज सम्म पनि प्रेमको एक मिठो अनुभुति गर्न सकेको छैन। तर पनि ज्योतिषहरु भन्छन् मेरो भाग्य हेरेर यसले प्रेम विवाह गर्छ,मलाई यसले पुलकित चाहिँ बनाउछ। मलाई चिन्नेहरु यो सुन्दा भने अट्टाहाससँग हास्छन्।

तर जिवनमा मलाई कसैले "म तिमीलाई प्रेम गर्छु" जस्ता शब्द नभने पनि जिवनमा प्रेम गर्ने नभेटेको भने होइन।

एउटी यस्ति थिइ, जो मलाई हरदिन स्कुल छुट्टि हुदा घर जान कुर्थि। मेरा हरचिजको निगरानी राख्थी। म र ऊ बस्ने डेस्कको फरकलाई बिचको एक सिङ्गो कोलमले छुट्टाएको थियो। तर पनि ऊ मलाई बराबर हेर्ने गर्थि। 

म कक्षाको राम्रो विद्यार्थी थिए। तर पनि प्रेमको मामिलामा एकदम कमजोर। म यो कुरा यसर्थ भन्दैछु कि, कक्षाका मेरा अधिकांस साथीहरुको त्यतिबेलासम्म कहिकतै अफयर रहेको कुरा कक्षामा खुल्ला भइसकेको थियो।

उसले मलाई एकदिन फोन नम्बर मागि। हाम्रोमा ल्यान्डलाइन थिएन,बल्ल बाबाले नोकियाको सेट र ठुलो लाइन बसेर नमस्तेको सिम लिनुभएको थियो। मलाई फोन चलाउन पाउनु निक्कै गाह्रो थियो। उहालाई डर थियो, मैले त्यो विग्राछु। किनकि इतिहास साक्षी थियो मैले वैज्ञानिक बन्ने निउमा बिगारेका रेडियो, वाकम्यान, क्यासेट, घडिहरु।

तर उसको फोन आयो भने? मैले त्यो बेलासम्म यो माया हो भन्ने बुझेको थिइन।

"आज बसमा एउटी केटीले रत्नपार्क पार्कबाट बसुन्धारा सम्म फोनमा कुरा गरेको सुने। उनी आफ्नो प्रेमीसँग रिसाएर आएकी जस्तो कुरा गर्दै थिइन, "तिमीले मलाई किन त्यस्तो भन्यौ। मलाई यस्तो मन पर्दैन थाहा छ नि तिमीलाई।"

केटाले उताबाट फकाएछ केटिलाई। केटिले फोनमा यस्तो कुरा गरेको सुने,

"ओके म बर्थ डेमा आउछु...",

"के गिफ्ट दिउत ल भन त...",

"ममलाई के भन्छौ, को भन्छौ..."

"ओेके घर गएर ममलाई भनेर चेन्ज गरेर आउछु।"

कुरा लामो भएको थियो। मलाई यति याद भयो।

मलाई यसरी फोनमा कुरा गर्न नै आउदैन। सायद त्यो बेला उनले मलाई फोन गर्ने बानी पारिदिएको भए आज म पनि कृष्ण कनैया नै हुन्थे कि, या त्यो भन्दा अगि बढ्थे कि? १७/१८ हजार जति प्रेमीका बनाउन सक्थे कि? म सम्झन्छु, अनि आफै हास्छु।

तर मैले उनलाई मेरो नम्बर दिदा म धेरै डराएको थिए। फोन आउला तर मैले कुरा गर्न नपाउला। केटीको फोन आउदा के परिचय दिने? केटी साथीलाई परिचय दिने कुरा मलाई असाध्यै गाह्रो लाग्छ। अरुले ले सोच्छन् कुन्नि मेरो मनमा भने तिनले प्रेमीका नै सोच्छन कि भन्ने डर थियो। प्रेमले मान्छे बिगार्छ। पढाइ बिगार्छ। यस्ता कुरासँग म अभ्यस्त थिए। समाजमा यस्तै कुराको हल्ला बढि चल्थ्यो।  म भित्र डर थियो। त्यसैले मैले नै उनलाई नम्बर दिदा सतर्क गराएको थिए, "काम पर्दा मात्र फोन गर है।"

आजलाई उनको त्यो व्यवहार मप्रति प्रेम रहेको आभास भएको छ। उनले एकवर्ष मलाई त्यसरी ख्याल गर्दा पनि मैले उनको ख्याल गरिन। आज त्यो सब सम्झिए। अनि आजै पढेको ट्रक सायरी पनि सम्झीए

"बाच्नेलाई जिन्दगी 

मर्नेलाई काल

बोल्नेसँग बोलिन्छ

न नबोल्नेलाई बाल।"

सायद उनलाई पनि यस्तै लाग्यो। उनलेे अर्को साल उनले स्कुल नै चेन्ज गरिन।

मैले फेसबुक चलाउन थालेको एसएलसी पछि हो। तर मेेैले बाह्र सक्काए पछि मलाई उनको फ्रेन्ड रिकोस्ट आयो। तर आजसम्म हामी बिच म्यासेन्सरमा कुराकानी भएको छैन्।

उनले पछि प्रेम विवाह नै गरिन। तर उनको पहिलो प्रेमी म थिए। भनिन्छ पहिलो प्रेम मात्र पहिलो हुन्छ, अरु दोस्रो तेस्रो। पहिलो प्रेमलाई भुल्न कसैले सक्दैन।सायद उनले पनि मलाई भुल्ने छैनन् जसरी मैले उनलाई सम्झेर यो लेखिरहेको छु।

मैले महिलालाई कमजोर देखाउन यो लेखेको होइन। किनकि प्रेमले कसैलाइ बलियो र कसैलाइ कमजोर देखाउने काम गर्दैन। यो कथाको आधारमा त अझ म प्रेमको मामिलामा कमजोर देखिएको छु।

हाल उनको बच्चा पनि छ। मैले यो आज लेखिरहदा मेरा स्कुलका धेरै जना महिला मित्रहरु आमा बनिसकेका छन्। यसर्थ यो कथा थाहा पाउने एक पहिलो व्यक्ति म हुँ भने उनले पढेको खण्डमा दोस्रो उनी।

एक प्रेमको किरिया गरेको यादलाई मैले गुमाइसके पछि अर्को एक पनि प्रशङ्गबस् जोड्न मन लाग्यो।

उनी ब्याचलर पढ्दा भेटिएकी हुन्। भेटिएकी होइनन् कसैले भेटाइदिएको हो, केही काम विशेषले। केटी कस्ति थिइन्। हेर्दामा कसैले नराम्रो नभन्ने। व्यवहार मसँग ठिक गर्थिन। बोली अल्लि नौलो थियो, राम्रो थियो, मीठो थियो। शारिरीक बनोट पनि नराम्रो भन्न नमिल्ने।  तर म आजचाहिँ सोच्दै छु तर पनि मैले किन उनलाई वास्ता गरिन।

उनले मलाई मेरो प्रेमिका छ/छैन भनेर सोथेकी थिइन एकदिन। मेरो "छैन" को उत्तरसँगै उनको मलाई गर्ने व्यवहारमा परिवर्तन आएको थियो। म वातावरण विज्ञानको विद्यार्थी भन्ने थाहा पाएपछि उनलाई प्राय हरियो रङ्गलाई प्राथमिकतामा राखेकी थिएन। उनले लगाएका ती हरिया लुगा म अहिले पनि सम्झन्छु। तर समस्या मेरो हरियो रङ्ग अशुुुुभ। एकदिन उनलेे मलाई म्यासेन्सरमा सोधिन्

"तिमीले किन गलफ्रेन्ड नबनाएको?"

"खै नजुरेर होला।" मैले जिस्काइदिए "तिमीले खोजिदेउन एउटी।"

"कस्ती खोजिदिऊ?"

"आखा नफुटेकी, हातगोडा सद्दे, मृग नयन आखा, माछाको जस्तो शरिर भएकी, बोली मीठो भएकी, व्यवहार राम्रो भएकी, अँ बत्तिस गुण त भेट्टिन्न होला, तिमीले भेटेसम्म कि राम्री।"

"त्यस्ति भेटिएली र ?"

"नभेटिए तिमीलाई लोभ लाग्ने सम्मकी खोजी देउन हैँ।" मैले जिस्काइ दिए।

"म जस्तै भए पनि हुन्छ?" मैले सोचेको जस्तै भयो, उनले मलाई मन पराउछिन भन्ने।

"अँ... तिमीलाई मेरो लागि तिमी जस्ति फिट होला जस्तो लाग्छ।" मैले उनको विचार जाच्न खोजे।

"तिमीले भने जस्तै त छु नि म पनि। हातखुट्टा, आखाँ, सबै ठिक त छन्।" उनले रमाइलो इमोजीसँगै मलाई जाचिन या उनलाई। म दुविदामा परे।

"अँ साँचि मलाई कुर्ता लाउने वाली मन पर्छ।" मैले पनि हासेको इमोजीको सावा नै फिर्ता गर्दै भाउ खोज्दै रिप्लाई दिए।

"अब अहिलेको समयमा कुर्ता मात्र लाउने त गाह्रै पर्ला?"

"त्यो तिम्रो काम। अब खोज्न थाल,म गए बाई।"

मलाई प्यान्ट भन्दा कुर्ता लगाउने केटि मन पर्छ भनेर भनेको भोलि पल्ट नै उनी हरियो कुर्तामा देखा परिन। उनले, मैले उनलाई हेरिरहुला, उनको लुगामा कमेन्ट गरुला भन्ने सोचेकी थिइन होला। मैले सामान्य कुराकानी भन्दा बढी वास्त गरिन।

त्यसरी उनलेे मलाई धेरै नै फलो गर्न थालिन। मलाई भने त्यो सब साच्चै मन परेको थिएन। फेसबुक खोलेपछि पनि उनलेे बोलाइ हाल्थिन्, मलाई फेसबुक पनि खोल्न मन लाग्न छोड्दै गएको थियो। म जति सक्दो टाढा बन्न खोज्दै थिए। उनलेे फोन गर्ने क्रम बढ्दै थियो। उनी मलाई मेसेन्जरमा आउन कर गर्थिन। म अनेक बहाना बनाएर बिस्तारै टाढिदै गए।

मान्छे दुई प्रकारको हुन्छन्। केही चाहिन्छ भनेपछि चाहिन्छ चाहिन्छ। कोहि केहीले भाउ खोजेको देखेपछि छोड्दिने।

उनी दोस्रो प्रकारका थिइन। बिस्तारै उनी पनि मबाट टाढा हुदै गइन। उनी पुर्ण रुपमा मैले खोजेजस्तो थिइनन्। तर पनि उनको कमजोरी मैले थाहा पाउन सकेको थिइन्/छैन।

उनी फेसबुकमा कहिलेकाहिँ देखिन्छिन् तर तत्पश्चात हाम्रो कुराकानी नभएको पनि धेरै भइसकेको छ। उनी खै कहाँ छिन् थाहा छैन।

जिन्दगी यस्तै रैछ। भेटिने अनि छुट्टिने। आज बसमा एकै सिटमा बसेको यात्री दाईसँग दुई जोरि कुराकानी भए। हाम्रो बसबाट झर्ने गन्तव्य एकै रहेछ। तर जानेबेलामा एकदम आत्मितया देखाएर, हात मिलाएर गए। तर जे भए पनि जानेबेलामा आत्मियता दिदा,मन खुसि हुदो रहेछ। मैले पनि उनलाई अन्तिम भेटमा आत्मिता दर्साउन सकेको भए आज हामी यसरी बेखवरवाला त पक्कै बन्ने थिएनौ होला।

अनि मेरो त्यो प्रेम पनि यतिकैमा बिलिन भयो।