स्मार्ट सुपरस्मार्ट

उनी वैदेह देशबाट, नाम जानकी। यति हो थाहा भएको।

नयाँ कलेज सुरु भैसेको थियो। साथीको विवाहका लागि गाउँ गएकाले डेढ हप्ता ढिलो गरि म कलेज गएको थिए।

डेढ हप्तामा कलेज जम्मा पाच दिन लागेछ । त्रिभुवन विश्वविद्यालयको पढाइ, गत बैशाखमा स्नातक अन्तिम बर्षको परिक्षा दिएको चैत अन्तिम साताबाट स्नातकोत्तर सुरु भयो । यहीँ एक बर्षको विचमा एउटा साथीले स्कुल पढाएर आफ्नै विद्यार्थी बिहे गर्यो। अर्को साथीको कलेज भर्ना गर्ने वित्तकै अष्ट्रेलिया भिसा लाग्यो।

म कलेज गएको तेस्रो दिन विक्रमले भिसा पार्टी दियो, जहाँ उसका नयाँ पुराना साथीहरूको उपस्थिति थियो। म फोटो खिच्न मन गर्ने मान्छे। मैले धेरैको फोनबाट सेल्फी खिच्दै थिए।

अनि केही बेरमा उनको आवाज आयो," ओ दाइ हो कि भाई यसबाट पनि एउटा है!"

ठाडो प्रस्ताव! यो कस्तो सम्बोधन हो, पहिलोपल्ट सुन्दै छु। स्विकार्नु कि नकार्नु? दोधारमा परे। हुन त हो पहिलोपटक देखभेट भएको तर चिन्जान छैन के गर्नु त? हुन त "हेल्लो" भनेको भए पनि हुने।

मैले पनि आवाज ननिकाली सेल्फी खिचिदिए। भन्न चाहिँ धेरै मन लागेको थियो, अवस्था उचित लागेन। मलाई रमझम माझ धेरै यो विषयमा गहिरिन पनि मन लागेन। मौन बस्नुमा नै बुद्धिमानी ठाने।
***

नयाँ व्यक्ति अनि रुखो व्यवहार। पछि थाहा पाए, विक्रमको प्लस टु क्लास मेट, हाल हाम्रो फ्याकल्टी। अर्गनाइजेसन विहावियरको। विक्रमले प्लस टु पछि दुई बर्ष ग्याप गर्यो, पछि आफ्नै साथी फ्याक्टि भएर आए।

म कलेज गएको दोस्रो दिन भएको थियो। न उनको कक्षा परेको थियो, न कहिल्यै देखभेट भएको। अनि त हामी दुइका लागि दुई नै अन्जान भयौ।

"उनको लागि म दाइ या भाइ सायद बोलाउने यहि नै सहि तरिला लाग्यो होला। हाल सम्म हाम्रो भेटघाट र चिनापर्चि पनि त भएको छैन ? "मनले सोचे, "अब कक्षामा उनले के गर्लिन मैले के गरुला?"
***
विक्रमले गर्दा उनीसँग फेरि पनि भेट भयो । भेट स्मरणीय भयो । धेरै कुराकानी भए । मेरो। उनको। विक्रमको। सँगै भएका भाडाले पनि आफ्नो गुण अनुसारको आवाज निकाल्छन् भने झैँ एकै ठाउँमा पछि सबैको गुणका कुरा भए। विक्रम र जानकीको "प्लस टु"को, मेरो वर्तमानको।

कक्षामा नयाँ जस्तै थिए म, तर उनले मेरो ठुलै अध्ययन गरिछन्, उनले मलाई अङ्कित गर्दै भनिन,"ऊ (म) मलाई सोझो चाहिँ लाग्दैन तर इनोसेन्ट चाहिँ लाग्छ।"

कक्षामा नयाँ जस्तै थिए म। केही स्नातक देखिका केही नयाँ साथी माझ, जानकीको लागि अर्ध चिनजानको व्यक्ति, त्यहिँ एक पटक भेट अनि एउटा कक्षामा उपस्थिति । तर कसरी उनले मेरो व्यक्तित्वको बारे धेरै जानिन म अच्चमित थिए।

देखादेख भएको केही दिनको अन्तरालमा कसैले कसैलाई कसरी यस्तो मुल्यांकन गर्न सक्छ। कति समय लगाउन पर्छ होला कसैलाई मुल्यांकन गर्न ? मलाई त्यो दिन पनि यस प्रश्नले छाडेन। भोलि पल्ट पनि उहीँ प्रश्नले गाजिरह्यो। केही दिन पछि प्रश्नको प्रभाव कम भयो तर मनबाट विषय निमिटान्न भएन। कुनै दिर्घरोगमा औषधीको प्रभावले पीडा कम भए पनि रोग निको नभएको जस्तो भयो।

त्यस दिन पछि ममा दुई ठुला परिवर्तन आए। पहिलो, मैले आफुलाई धेरै समय दिए, आफैलाई मुल्यांकन गर्न लागे। विगतमा म लावारिस जस्तो थिए, आफ्नो कुनै ठोष पहिचान थिएन। ठोस पहिचान भएकाको अरुले नक्कल गरेको मलाई त्यो मन पर्दैन थियो तर अब होसियार जस्तो हुँदै थिए म। सर्प जस्तो बन्न खोज्दै थिए, परिस्थिति अनुसार बदलिने।

दोस्रो मलाई यत्रो मुल्यांकन गर्ने मान्छेलाई मैले पनि भुल्ने कुरा नै भएन। तर त्यस दिन पछि मैले उनको निरन्तर खोजी गर्न थाले, पहिलो दिन देखिको उनको व्यवहार सम्झन लागे।

कक्षाको बाहेक अन्य बानी मेरो हजुरआमाको शब्दमा बाख्राको पुछर खाएको जस्तो थियो। हजुरआमा अलि चकचले चुलबेलेलाई बाख्राको पुछर खाएको जस्तो भनेर व्याङ्गे गर्नुहुन्थ्यो। तर मलाई भने यस्तै मान्छे मन पर्ने।

सायद मलाई ऊ मन पर्न थालि या के थाहा छैन। तर निरन्तर उनको निगरानी गर्न थाले। जहिले भेट हुदा उनको लवाईखवाईमा ज्यादा ध्यान जान थाल्यो। ऊ कति खेर आउने देखि कुनबाटो आउने कसरी आउने समय कुन आदि इत्यादि ।

विस्तारै सबै प्रश्नको उत्तर पाउन थाले। बस्ने ठाउँ, आउने सार्वजनिक बसमा, बिहान ६ बजे चक्रपथ झर्ने। अनि ५ मिनेट जति दैनिक हिड्ने।

रातमा छिटै घर जानुपर्ने। विक्रमको भिसा ट्रिटको दिन यस्तै भएको थियो । अविवाहित थिइन तर केको डर थियो थाहा भएन। यातायातको, मान्छे या पुरुषको, मलाई थाहा भएन?

मलाई उनी चुलबुले छिन भन्ने बित्तिकै मरै रोजाई कि छिन भन्ने लागे पछि उनीसँग कुरा गर्न, बोल्न मन लागि सकेको थियो। म पनि समय मिलाएर ६ बजे तिर नै चक्रपथ झर्ने गरेर कलेज जान थाले।

काठमाडौमा समय मिलाउन चाहेर पनि भेट हुदैन रहेछ। कुनै ग्रामीण भेगको एक एक घण्टामा चल्ने बस भए भेट हुन्थ्यो होला, या कुनै कथा भए भेट गराइन्थ्यो होला। बस नभए माइक्रो, माइक्रो नभए टम्पो, टेम्पो नभए टुटल पठाओ जस्तो विकल्प भएको ठाउँमा कसैको समय तालिका उस्तै हुदैन रहेछ।

म सम्झनामा मात्र हराउन थाले।
***
"हेल्लो दिदी हो कि बहिनी हो?"

"हाहा, तिमी पो। के को दिदीबहिनी हो।" उनले प्रतिउत्तर दिएकी थिइन।

"के होला म?" मैले पुन प्रश्न गरेर।

"तिमी बब्रिम।" उसले मेरो नाम लिइन। "किन यस्तो दिदिबहिनी वाला कुरा गर्यौ।"

"सम्झत बैशाख १०, एलिनाज क्याफे बानेश्वर।"

"ए त्यो दिन, मैले यस्तै भनेर तिमीलाई सेल्फी खिच्न भनेको थिए। याद आयो।"

"खै त त्यो फोटो फेसबुकमा पनि राखेको रैन्छौ त?"

"यो प्रश्नले आफैलाई अलि हल्का बहसुस गराए कि?"

"तिमीले मेरो फेसबुक पनि चेक गर्यौ। अनि किन रिक्वएस्ट पठाएनौ त?" जे सोचे त्यहिँ नै भयो?

अब जवाफ दिनुपर्यो,"म दिदीबहिनीलाई फेसबुकमा राख्दिनँ।" मैले छोटो मिठो र्यापिड फाएरमा जस्तोमा उत्तर दिए। राम्रो प्रतिक्रिया दिए जस्तो लाग्यो। "थ्याङ्स माइन्ड", मनले भने।

हाहा! उनी हाँसिन।

"तिमीलाई एउटा प्रश्न सोधुम?" मलाई उनलाई धेरै प्रश्न सोध्न परिरहेको थियो ?

"किन एउटा मात्र?"

"तिमीलाई डर लागेको छैन?"

"तिमी देखि के को डर?"

"मैले प्रपोज पनि गर्न सक्छु जस्तो लाग्दैन? यो मान्छे सोझो छैन नि तिमीले नै बताएको हो नि याद छ।"

"हाउ फन्नी। कति कुरा सम्झेको?"

"ल ठिक छ, प्रपोज चाहि गर्दिनँ। तर तिमीले मलाई कति छिटो मुल्यांकन गरेको? तर कसरी?"

"तिमी माइन्डमा सिपालु, म मान्छेलाई मुल्यांकन गर्न सिपालु । हाहा।" उनी हासिरहिनँ ।


***
विहान ४ बजे नै आखा खुले। हतारहतार सपनालाई लेखे। मिठो कथा बन्यो। कुनै दिन उनलाई नै देखाउछु।

५ बजे कलेजको लागि निस्किए।आजै बाटोमा उनलाई भेटे।

"हेल्लो दिदी हो कि बहिनी हो?" मैले देखेर बोलाए।

"हाहा, तिमी पो। के को दिदीबहिनी हो।" उनले प्रतिउत्तर दिएकी थिइन।

"के होला म?" मैले पुन प्रश्न गरेर।

"तिमी बब्रिम।" उसले मेरो नाम लिइन। "किन यस्तो दिदिबहिनी वाला कुरा गर्यौ।"

"सम्झत बैशाख १०, एलिनाज क्याफे बानेश्वर।"

"ए त्यो दिन, मैले यस्तै भनेर तिमीलाई सेल्फी खिच्न भनेको थिए। याद आयो।"

"खै त त्यो फोटो फेसबुकमा पनि राखेको रैन्छौ त?" मैले उनको फेसबुक पनि चेक गरेको थिए तर रिक्वयस्ट पठाएको थिइन।

"यो प्रश्नले आफैलाई अलि हल्का बहसुस गराए कि?" बोलेर सोचे अनि गल्ति गरे जस्तो भयो।

अब जवाफ दिनुपर्यो,"म दिदीबहिनीलाई फेसबुकमा राख्दिनँ।" मैले छोटो मिठो र्यापिड फाएरमा जस्तोमा दिएको उत्तक्रिट उत्तर लाग्यो आफैलाई। थ्याङ्स माइन्ड मनले भने।

हाहा। उनी हासिन।

"तिमीलाई एउटा प्रश्न सोधुम?"

"किन एउटा मात्र?"

"तिमीलाई डर लागेको छैन?"

"तिमी देखि के को डर?"

"मैले प्रपोज पनि गर्न सक्छु जस्तो लाग्दैन? यो मान्छे सोझो छैन नि तिमीले नै बताएको हो नि याद छ।"

"हाउ फन्नी। कति कुरा सम्झेको? लेट इट डु।"

"ल ठिक छ, प्रपोज चाहि गर्दिनँ। तर तिमीले मलाई कति छिटो मुल्यांकन गरेको? तर कसरी? अनि तर यो सबै कुरा चाहिँ रिल फाइफको स्क्रिप्ट नै थियो है। नपत्याए हेर।" यति भनेर गुगल किप खोलेर उनलाई दिए।

उनी पढ्न थालिन। म हिरोनीको बडिगाड जस्तो हिडिरहे।